Baza wiedzy – Gatunki Alkoholi
Absynt
wysokoprocentowy napój alkoholowy otrzymywany w procesie ekstrakcji różnego rodzaju ziół, przede wszystkim kwiatów i liści piołunu (Artemisia absinthium) oraz anyżu, z dodatkiem kopru włoskiego, hyzopu i innych. Absynt zaliczany jest do wódek smakowych. Zdarza się, że jest błędnie klasyfikowany jako rodzaj nalewki.
Ponieważ absynt jest zazwyczaj zielony (naturalnie lub z powodu dodanego barwnika), a także ze względu na jego właściwości psychoaktywne (związane z zawartym w nim tujonem), nazywany jest potocznie Zieloną Wróżką (fr. Fée Verte, ang. Green Fairy). Z powodu wysokiej zawartości alkoholu i znacznego stężenia olejków eterycznych powstało wiele sposobów spożywania tego trunku. Pijący absynt dodają trzy do pięciu części lodowatej wody do jednej części alkoholu, co powoduje jego mętnienie. Woda używana jest również do rozpuszczania cukru dodawanego w celu zmniejszenia goryczy. Wszystkie te przygotowania są uważane za istotną część doświadczenia wynikającego ze spożywania absyntu, do tego stopnia, że zostały one zrytualizowane oraz uzupełnione specjalnymi ażurowymi łyżeczkami i innymi akcesoriami. Smak absyntu jest podobny do smaku innych alkoholi z zawartością anyżu z wyraźnie odznaczającą się goryczą, przełamywaną przez dodawanie różnych ziół.
Arak
(z arab. عرق ʿaraq) – aromatyczny azjatycki napój alkoholowy (zawartość alkoholu pomiędzy 40% a 80%), o smaku anyżowym.
Arak jest otrzymywany przez destylację sfermentowanego zacieru ryżowego lub daktylowego, z dodatkiem melasy z trzciny cukrowej.
Produkowany i konsumowany jest przede wszystkim w Syrii, Libanie, Izraelu, Palestynie. Podobny do greckiego ouzo, tureckiej rakı i francuskiego pastis.
Armagnac
(armaniak) – najstarsza francuska i europejska wódka naturalna z winogron (winiak). Najstarsze udokumentowane wzmianki o handlu armaniakiem pochodzą z 1461 roku. Nazwa pochodzi od francuskiego regionu Armagnac w Gaskonii, w południowo-zachodniej Francji. Armaniak uprawia się w 3 podregionach (apelacjach): Bas-Armagnac, Ténerèze, oraz Haut-Armagnac, które położone są administracyjnie w departamentach: Gers, Landes i Lot i Garonna.
Od 2005 niestarzony tzw. biały armaniak (Blanche) posiada własną apelację. Armaniak jest produkowany przez ciągłą destylację białego wina w specjalnym destylatorze i następnie leżakowany w dębowych beczkach. Rejon Armagnac zdołał uniknąć zdominowania przez wielkie koncerny, jak się to stało w przypadku koniaku i szampana. Właściciele niewielkich winnic nadal produkują swoje trunki o niepowtarzalnym smaku i często wysokiej jakości. Producenci bez własnych urządzeń destylacyjnych wypożyczają na czas destylacji przenośne alembiki.
Brandy
(pol. wypalanka, winiak) – napój alkoholowy (wytrawna wódka) destylowany z wina, głównie gronowego. Brandy może być destylowana również z wina owocowego, wówczas jednak powinna być odpowiednio oznaczona, np. Cherry Brandy – brandy wiśniowa itp.
Nazwa pochodzi od holenderskiego słowa brandewijn („destylowane wino”). Staropolska, do dziś poprawna i używana nazwa brandy to wypalanka. Tak określa się wódki destylowane w tradycyjny sposób, „wypalane” w aparatach destylacyjnych, a już nie wódki rektyfikowane. Niekiedy nazywana jest również przepalanką, co raczej powinno się odnosić do gatunków wódek uszlachetnianych karmelem.
Winiakami są śliwowica, kirsch, francuskie koniak, armagnac i calvados, włoska grappa i jej odpowiedniki – hiszp. orujo, fr. marc. Do najbardziej cenionych napojów tego typu należą hiszpańskie oraz włoski vecchia romagna i portugalskiaguardente.
Burbon
albo bourbon – whiskey amerykańska, produkowana z kukurydzy i innych zbóż (żyto, słodowany jęczmień). Zawartość kukurydzy wynosi min. 51% (najczęściej ok. 70%). Burbon jest leżakowany w świeżych beczkach dębowych, co nadaje mu charakterystyczny smak. Produkowany jest od XVIII wieku.
Ustalony 4 maja 1964 roku przez federalne rozporządzenie standard, określa jakie warunki musi spełniać burbon.
- Burbon musi być zrobiony z mieszanki zboża, składającej się w co najmniej 51% z kukurydzy zwyczajnej.
- Burbon po destylacji musi zawierać co najwyżej 80% czystego alkoholu.
- Burbon musi być wyprodukowany z użyciem jedynie w pełni naturalnych składników.
- Burbon musi być leżakowany w nowych, opalonych beczkach dębowych.
- Burbon nie może być wlewany do beczek, jeśli ma więcej niż 62,5% czystego alkoholu.
- Trunek spełniający powyższe kryteria, który był leżakowany co najmniej dwa lata, może być nazwany Straight Bourbon.
- Burbon leżakowany krócej niż cztery lata musi posiadać informacje o okresie jego leżakowania.
Większość sprzedawanych obecnie burbonów jest produktem powstałym z mieszanki składającej się w co najmniej dwóch trzecich z kukurydzy oraz leżakowany co najmniej cztery lata. Pomimo iż spełniają one warunek, aby być nazwane „Straight Bourbon”, nie zawsze są tak oznaczone. W sprzedaży można również znaleźć tanie burbony, leżakowane trzy bądź dwa lata.
Cachaça
(wym. [ˌkaˈʃasɐ]) – bardzo popularny w Brazylii destylowany napój alkoholowy produkowany z fermentowanego soku trzcinowego, z zawartością alkoholu na poziomie 38 lub 48%, z dodatkiem sześciu gramów cukru na litr. Znany również jako aguardente i aguardiente, porównywany z wódką.
Po destylacji cachaça może być butelkowana natychmiast, jednak lepsze gatunki poddaje się dojrzewaniu w drewnianych kadziach, nawet przez cały rok, co nadaje jej złocisty kolor. Kadzie wykonane są zazwyczaj z różnych gatunków drewna spotykanych w Ameryce Południowej, często bardzo egzotycznych dla mieszkańców Europy, jak np. fernambuk, jatoba, migdałowiec, tabeuia i guanandi.
Cachaça smakuje podobnie do rumu i tequili, ale ma lekki posmak owocowy i jest bardziej wytrawna i cierpka w smaku. W ciągu roku produkuje się 1,3 miliarda litrów tego napoju, z czego 1% jest eksportowany (głównie do Niemiec). Producenci cachaçy to między innymi Canario i Pitu.
Alkohol ten jest podstawowym składnikiem najbardziej popularnego brazylijskiego drinka o nazwie Caipirinha.
Calvados
Gin
Po destylacji zacieru z dodatkiem jagód jałowca pospolitego powinien zawierać 35% – 40% alkoholu. Dry gin i London dry gin to jego dwa najpopularniejsze rodzaje.
Zazwyczaj jest mieszany z innymi napojami, by złagodzić cierpki i gorzki smak. Jest jednym z najbardziej popularnych napojów alkoholowych używanych do drinków. Uznawany za alkohol dający się mieszać ze wszystkim, najczęściej z tonikiem, ew. sokiem (napojem) cytrynowym lub pomarańczowym (tzw. Gin Collins). Natomiast gin wymieszany z wermutem daje w efekcie martini.
Gin powstał w XVII w. w dawnej Holandii (dzisiaj: Niderlandy i część Belgii) pod nazwą Genever / Genièvre. Popularność zyskał zaś w Anglii, pod skróconą nazwą Gin, dokąd dotarł głównie za sprawą Wilhelma III. Jest znakomitym aperitifem. Początkowo, z racji bardzo liberalnych przepisów dotyczących wytwarzania, jednoznacznie kojarzony jako najtańszy alkohol dla najniższych sfer. Renomę zyskał pod koniec XVIII w. Gin z tonikiem uważany jest za napój, który pozwolił Brytyjczykom zająć i utrzymać Indie. Wszystko dzięki chininie zawartej w toniku, która chroniła żołnierzy przed malarią.
Grappa
włoski napój alkoholowy, destylat przefermentowanych wytłoków i pestek winogron, odpadów z procesu produkcji wina.
Trunek jest przezroczysty (z wyjątkiem grapp starzonych), o charakterystycznym smaku, wysokiej zawartości garbników oraz intensywnym zapachu. Minimalna zawartość alkoholu jest określona według norm europejskich na 37,5%. Smak grappy w dużym stopniu zależy od jakości surowca. Produkuje się m.in. grappy jednoodmianowe (grappa di monovitigno, z jednego szczepu winogron) oraz starzone w beczkach (nabierają złotego koloru).
Ojczyzną grappy są północne Włochy. Destylat z wytłoków produkuje się pod nazwą grappa również w Kalifornii. Analogiczny wyrób jest wytwarzany we Francji pod nazwą marc, Portugalii (pod nazwą bagaceira) oraz Hiszpanii (jako aguardiente, przy czym termin aguardiente ma tam szersze znaczenie).
Grappa jest najczęściej spożywana bez dodatków.
Koniak
(z franc. Cognac – nazwa miejscowości oraz gminy we Francji) – rodzaj napoju alkoholowego typu winiak, zawierającego ok. 40-45% alkoholu i produkowanego w okolicach miejscowości Cognac w departamencie Charente we Francji. Na terenie Unii Europejskiej nazwa „koniak”, a ściślej „cognac” zastrzeżona jest wyłącznie dla produktów z tej lokalizacji.
Alkohol tego typu wynaleźli prawdopodobnie Ormianie, a na tereny Francji dotarł parę wieków później.
Po raz pierwszy nazwa „koniak” została użyta w roku 1617, a niedługo potem powstała pierwsza gorzelnia, która produkowała mocniejszy alkohol zwany palonym winem (franc. „vin brûle„, po angielsku „brandy„). Brandy wytwarzana w okolicach miasteczka Cognac nazwano później „eau-de-vie du Cognac” (franc. „eau-de-vie” znaczy dosłownie „woda życia”). Proces został wzbogacony także o drugą destylację.
Jego technologia wytwarzania pozostała niezmienna od praktycznie 300 lat
